Home

“Met het verstrijken van de tijd leerden we onze angsten vergeten”

“Ik moet amper een maand in Rixensart zijn geweest toen ze me uitnodigden om deel te nemen aan een theateractiviteit. Ik! Die nooit iets van artistieke lessen had gevolgd! Ik heb vooral toegezegd uit nieuwsgierigheid en respect. Elke woensdag was er een twee uur durende sessie.”

De eerste keren was ik niet echt bijzonder enthousiast. Maar voor elke sessie kwamen de vrijwilligers langs om ons te herinneren aan de activiteit en dus was het moeilijk om eraan te ontsnappen. We begonnen elke sessie door een foto te kiezen die het best aansloot bij je gevoel van die dag. Onze groep bestond uit drie vrouwen uit het opvangcentrum, de animatrice en twee jonge stagiaires/vrijwilligers. Met het verstrijken van de tijd leerden we elkaar kennen en bovendien onze angsten vergeten.

Op een dag was het gekozen thema de “kasàlà”. Deze Afrikaanse kunst van de welsprekendheid staat volgens Jean Kabuta voor “een ceremonieel gedicht, een lovende, publieke en plechtige vorm om de persoon te benoemen. De dichter viert de ander, viert zichzelf en viert de mensheid en het mysterie van het leven”. We beseften allemaal dat we, ondanks onze verschillende afkomst, elk onze eigen kasàlas hebben die typisch zijn voor onze regio, etnische groep of land. En we beseften dat we allemaal op een bepaald moment kwetsbaar zijn en dat wanneer we onze gevoelens uitdrukken het emotioneel soms te veel kan worden.

Deze drie maand brachten momenten met een lach en een traan, veel lichamelijke expressie, ontspanning, uitwisseling, een luisterend oor en vooral delen met elkaar. Aan het begin van de sessies konden we onze gevoelens moeilijk uitdrukken en na afloop voelden we ons vrij in ons hoofd. Ik bedank Célécia, Apolline, Juline en mijn goede vrienden in het centrum voor de ervaringen die we samen delen.”

Anoniem

Verblijft in het opvangcentrum van Rixensart