“Ik wil een groot voetbalspeler worden. Die droom achtervolgt me al sinds mijn vroege kindertijd. Ik ben de tweede in een familie met 7 broers en zussen. Het is mijn oudste broer die me de passie voor voetbal heeft doorgegeven. Hij heeft het me geleerd en beetje bij beetje ben ook ik verslaafd geworden aan voetbal. Die passie is nooit meer weggegaan. Mijn vader heeft me altijd gepusht om ermee te stoppen: hij heeft er nooit in geloofd dat ik daarmee carrière zou kunnen maken. Hij wou dat ik ‘een echt beroep’ leerde.

Waarom voetbal? Ik wil een kans om te bewijzen dat ik beter ben dan de anderen, dat ik de tegenstanders moeiteloos kan voorbij dribbelen en me vervolgens alleen tegenover de keeper bevind. Die adrenaline in de laatste minuten van een match wil ik voelen. Dat brengt me intens geluk.

Zoveel gegadigden voor zo weinig plaatsen, ik weet het maar al te goed. En het is ook waar dat sinds ik in België ben, ik de hoop verlies. Ik betwijfel mijn kansen om het te maken in de voetbal, in een wereld die zo onbereikbaar lijkt als je niet de juiste mensen kent. Maar ik geef niet op zonder alles te hebben geprobeerd. Ik zal er alles aan doen zodat een club me zal opmerken."

 

Anoniem

Verblijft in het opvangcentrum van Sugny