cultuuravond - 10 april 2014
Over het verschil in perspectief tussen ouders en kinderen in een asielcontext. Over het persoongericht denken van kinderen en de kracht die hiervan kan uitgaan. Over de eenzaamheid waarmee ze vaak te kampen hebben en de manier waarop wij die kunnen proberen te doorbreken.
In zijn boek “ Hoe Congolees zijn de Congolezen?” schrijft Peter Verlinden dat in het Lingala – één van de vier grote talen in Congo – ze hetzelfde woord gebruiken voor “ gisteren” als voor “ morgen” Enkel uit de context kan je afleiden welk van de twee ze bedoelen. Dit soort kennis zou ons kunnen helpen iets minder geïrriteerd te zijn wanneer vluchtelingen niet vanaf dag één zo stipt zijn als wij.
Niet alle verschillen wekken ergernis op. Soms benijden wij vluchtelingen als wij zien hoe zij in het leven staan. De veerkracht die zij hebben, lijkt veel sterker te zijn dan de veerkracht die wij hier in België bezitten. Sommige asielzoekers wachten jaren op een positief antwoord om dan te vernemen dat hun asielaanvraag wordt afgewezen. Toch blijft de overgrote meerderheid waardig en rustig wanneer hun sociaal assistent hen vertelt dat ze negatief hebben gekregen op hun asielaanvraag.
Ook leerden we tijdens de lezing van Peter Verlinden dat in geen van de vier grote talen in Congo ze het woord zelfmoord kennen. Terwijl suïcidie in België één van de belangrijkste doodsoorzaken is.