Wereldvluchtelingendag is een tijd voor bezinning en een uitnodiging om in actie te komen voor personen die een onmenselijk parcours afleggen, terwijl ze over een levenskracht beschikken die ons versteld doet staan. 

Een dramatisch record van meer dan 108 miljoen mensen die gedwongen werden om hun geliefden en hun vertrouwde omgeving achter te laten. En een planeet die geteisterd wordt door chronisch geweld: de invasie in Oekraïne, het geweld in Soedan, het conflict in Syrië, de onderdrukking in Afghanistan, om maar een paar voorbeelden te noemen. 

Maar daarachter gaat een eindeloos aantal verhalen schuil. Getuigenissen van menselijke waardigheid, van mensen die vechten om "het te maken", koste wat het kost, in de meest erbarmelijke omstandigheden.

Laten we daarom doorgaan, ieder binnen zijn mogelijkheden, en het beste - of het minst slechte - doen wat we kunnen. “Denk je dat je een vuur kunt blussen met enkele druppels water?” “Ik weet het”, antwoordt de kolibrie, "maar ik draag mijn steentje bij.”¹ 

Wat me elke dag weer energie geeft, zijn de succesverhalen. Ik denk aan de niet-begeleide minderjarigen die ik na een lange tijd opnieuw ontmoet, en die een paar kilo zijn aangekomen, een gezin hebben gesticht en werken. Ik denk ook aan de medewerkers, die maatwerk leveren om het unieke parcours van wie bescherming zoekt te respecteren, die hun gewoontes en soms hun overtuigingen kritisch bevragen en zo zorg dragen voor de vrijheid van elke verzoeker. Daar heb ik bewondering voor. 

Vandaag wil ik het oneindige respect dat ik heb voor elk van deze mannen, vrouwen en kinderen met jullie delen. 

Dit jaar staat Wereldvluchtelingendag in het teken van inclusie. Iedereen kan zijn steentje bijdragen om personen op de vlucht welkom te doen voelen, via eenvoudige gebaren. Om te beginnen: niet wegkijken.

¹De legende van de colibri, Pierre Rabhi