• Mathilde*, 38 jaar, Mauritaanse
• Bewoonster in het opvangcentrum van Pondrôme

"Ik heb mijn dorp achtergelaten en ben nooit meer teruggekeerd."

“Ik ben afkomstig uit een groot dorp in Mauritanië en als ik er in de zomer op vakantie ging, was dat altijd een hele gebeurtenis!”

Ik was gewoon geraakt aan het studentenleven in de stad, waar ik het hele jaar doorbracht. Als ik dan terugging naar mijn dorp was nog steeds een schok: er was zelfs geen water of elektriciteit. We gebruikten stormlichten. Ik herinner me dat ik dan luidop zei: “Hoe kunnen jullie in dit dorp leven?” Ik moest 4 km lopen om water uit de put te halen. Maar tegelijk genoot ik er ook van om de tocht samen met mijn nichtjes te maken, het was echt ons moment!

Ik herinner me iets wat mijn ouders me altijd zeiden: “Ga naar school zodat het dorp kan groeien.” Dat was wat onze ouders wensten voor de toekomstige generaties. Als de nacht viel, verzamelden we onder de boom om bij maanlicht te feesten. Ik hield van die momenten waarop iedereen zong en danste. We vierden feest voor allerlei redenen. Het kon een bruiloft zijn, maar ook een besnijdenis wat een sociale verplichting was…

Toen ik opgroeide stelde ik me veel vragen. Al mijn nichtjes trouwden met mijn neven. Ik probeerde erover te praten, maar het was taboe. Het was gewoon de realiteit daar. Ik stelde me altijd vragen over hoe mensen op andere plaatsen leefden. En op een dag ben ik vertrokken. Ik heb mijn dorp achtergelaten en ben nooit meer teruggekeerd."

* Mathilde is een schuilnaam