“Ik was al actief in een opvangcentrum voor transitmigranten in Brussel, en hielp daar voornamelijk mee tijdens de catering.” vertelt ze. “Ik merkte dat sommige bewoners dan een gesprek met me wilden aangaan, maar daar was vaak niet echt genoeg tijd voor omdat ik verder de mensen moest bedienen. Dus ik wilde iets doen waarin ik meer tijd en ruimte zou hebben om gesprekken te voeren met bewoners.”

Na het klassieke intakegesprek en een rondleiding door het centrum werd beslist dat ze twee keer per week een uurtje Nederlandse les zou komen geven aan onze NBMV, en af en toe zou bijspringen bij het organiseren van andere activiteiten, al was dat niet altijd even makkelijk. “Ik denk dat iedereen die voor het eerst een eerste fase centrum als Bordet binnenloopt, wel denkt ‘wat een chaos’. De eerste paar weken was een goede test voor mijn zelfstandigheid en vindingrijkheid. Mijn voornaamste taak was les geven aan de niet-begeleide minderjarigen. Ik herinner me nog goed de eerste les die ik gaf. Met weinig les materiaal en in een anderstalige context, moest ik snel mijn plan leren trekken. Godzijdank bestaat er zoiets als Google Translate om me toch nog verstaanbaar te maken. Maar het moeilijkste kwam een aantal weken later, toen ik op een dag in het centrum kwam en één van mijn studenten een transfer had gehad een dag ervoor en ik geen afscheid had kunnen nemen. Dat voelde toen heel abrupt. Hoewel ik natuurlijk blij was voor de bewoner in kwestie dat hij naar het volgende centrum is kunnen gaan, het was wel even slikken en leren om de knop snel om te draaien.”

Romy vond echter makkelijk haar draai en de afgesproken twee uurtjes vrijwilligerswerk per week werden er al snel veel meer. Zo groeide Romy uit tot een onmisbare vertrouwensfiguur voor de bewoners. Geregeld bleef ze na voor een namiddagactiviteit, een extra bijles Nederlands, of een namiddag gezelschapsspelletjes met de bewoners. Naarmate de tijd vorderde, geraakte ze ook meer en meer betrokken in de dagelijkse werking van het centrum. Ze ging mee met bewoners naar doktersafspraken, legde nieuwe bewoners uit waar ze terechtkonden met hun vragen en noden, hielp een handje bij bewonersvergaderingen en gaf belangrijke observaties over bewoners door aan de sociaal begeleiders.

Acht maanden later kijkt Romy met heel veel plezier terug op haar tijd als vrijwilliger. “Het is moeilijk om één favoriet moment uit te kiezen. Ik heb thuis een boekje waarin ik alle mooie momenten die me de afgelopen maanden zijn bijgebleven, heb in opgeschreven. Dit zijn vrijwel allemaal kleine momenten doorheen de dag, zoals een bewoner die ik de planten in het klaslokaal zie water geven, een bewoner die me helpt om te winnen tijdens een kaartspel, de vele gesprekken die we samen hebben. Tijdens zo’n momenten, ben ik me nog harder bewust van het feit dat de bewoners gewone jongens en mannen zijn in een ongewone situatie. Het centrum is ook een plaats van dualiteit; er is zowel heel veel verdriet, alsook heel veel kracht en energie. Soms zitten die beiden zelfs vlak naast elkaar en weet je niet goed waar je eerst op moet reageren. Maar ik leer elke dag bij. In feite, denk ik dat ik nog nooit zo’n grote persoonlijke groei heb meegemaakt in heel mijn leven als in de afgelopen acht maanden. En daar ben ik enorm dankbaar voor!”

Hoewel ze dus al maanden een bekend gezicht is voor iedereen in het centrum, was de stap om te solliciteren voor een job als sociaal begeleider geen evidente keuze. “Ik heb even getwijfeld om te solliciteren.” Gaf Romy toe. Werken in zo’n moeilijke context als een opvangcentrum is niet altijd evident. Ik ben heel empathisch en moet af en toe nog wat leren om wat meer los te laten, al geloof ik dat mijn kracht ook in mijn empathie ligt.” De band met de collega’s en het centrum zorgden er echter voor dat Romy toch de stap zette. “Het team geeft mij enorm veel inspiratie. Zolang ik bij mijn collega’s terecht kan, en zij bij mij, kunnen we bergen verzetten! Ik hoop dan ook dat meer mensen zich gaan inzetten om meer inclusie en erkenning voor vluchtelingen binnen de algemene samenleving te creëren. Ik ben althans dankbaar dat ik die stap naar vrijwilliger (en nu medewerker) heb gezet. ”

Sinds augustus 2023 maakt Romy officieel deel uit van het Fedasil Bordet team. Om het in de legendarische woorden van Guido Pallemans uit het eiland te zeggen: Wij zijn blij dat gij in ons team zit, Romy!

Wil je zelf ook graag ons team vrijwilligers vervoegen? Neem dan contact op met info.bordet@fedasil.be

Interesse in een job bij fedasil? Raadpleeg onze vacatures hier.