“Ik speel al sinds kleins af aan volleybal en in Iran was ik zelfs lid van het Nationale Volleybalteam”, vertelt Ali. De 23-jarige jongeman kwam enkele maanden geleden aan in België met zijn vrouw. “Op mijn negentiende stond ik op de derde plaats in de wereldranglijst voor mijn positie. Ik heb talloze wedstrijden mogen spelen, waaronder de Premier League. Volleybal heeft me de mogelijkheid gegeven om te reizen en veel van de wereld te zien. Ik heb wedstrijden gespeeld in landen als Turkije, Myanmar, de Verenigde Arabische Emiraten en nog veel meer”, klinkt het dankbaar.

Toen de protesten in Iran uitbraken, moesten Ali en zijn vrouw het land ontvluchten. “In Iran zag mijn toekomst er erg rooskleurig uit en ik was trots op wat ik op jonge leeftijd al bereikt had: ik woonde in een prachtig huis met een groot domein en was bijna klaar met mijn ingenieursstudies. Op de universiteit leerde ik mijn vrouw kennen en we waren net getrouwd toen de protesten uitbraken. De situatie werd onhoudbaar. Mijn vrouw werd aangevallen en geslagen door de politie op straat, omdat ze geen hoofddoek droeg. Voor mijn ogen zag ik mijn beste vriend sterven terwijl we een jong meisje probeerden te helpen. Ik overleefde, maar wist dat ik niet meer veilig zou zijn als ik het land niet ontvluchtte. In een oogwenk verloor ik alles wat ik had opgebouwd: mijn ingenieursstudies, mijn positie als volleyballer, mijn huis, al mijn bezittingen... Mijn vrouw en ik ‘vierden’ onze huwelijksreis op de vlucht doorheen verschillende landen. Het feit dat we samen waren, heeft ons erdoor getrokken. Ik hou zo ontzettend veel van haar”, glimlacht Ali.

“Uiteindelijk zijn we in België aangekomen en vonden we veiligheid en bescherming. Het is een nieuwe start voor ons, een kans om een nieuw leven op te bouwen. Hoewel we diep vanbinnen nog steeds de pijn voelen van wat we hebben moeten achterlaten, kijken we vol moed en naar de toekomst. We zijn beiden erg jong en vastbesloten om ons aan te passen aan de Belgische cultuur. We willen heel graag de Nederlandse taal leren. We spreken al heel wat talen, zoals Farsi, Koerdisch, Arabisch, Turks, Engels, een beetje Frans en de beginselen van het Nederlands.” Met pretlichtjes in zijn ogen voegt hij eraan toe: “Ik moet toegeven dat mijn vrouw er al veel beter in is dan ik, ze heeft er echt aanleg voor.”

Als een volleybalspeler in hart en nieren, ging Ali meteen op zoek naar een club om zich bij aan te sluiten. “Al snel vond ik de Lommelse volleybalclub Lovoc, en gelukkig werd ik er verwelkomd met open armen! Deze zomer had ik de eer om coach te zijn van meisjes onder de 16 in beachvolleybal. Nu kijk ik uit naar het nieuwe seizoen, en hoop de meisjes en jongens onder de 18 te kunnen coachen.”

Ook zelf blijft hij volleyballen. “Natuurlijk speel ik zelf ook nog steeds volleybal. Mijn doel is om mijn studies af te ronden en opnieuw professioneel aan de slag te gaan als volleyballer. Ik droom ervan om mogelijk zelfs de kans te krijgen om voor het nationale team van België te spelen.”

Ali komt uit Iran, hij verblijft in het opvangcentrum van Fedasil Lommel.