“Er zijn de consultaties, de vaccins, de voorbereiding van toediening van medicatie, wondverzorging, het regelen van de afspraken, de omkadering van personen die psychologische begeleiding nodig hebben, de PCR-testen, het beheer van het medisch materiaal, bloedonderzoeken, info aan zwangere vrouwen en nieuwe mama’s, sensibilisering rond soa’s, dringende bijstand verlenen, intake van nieuwe bewoners, het beheer van de personen die via hervestiging zullen komen, de opvolging van mogelijke gevallen van tuberculose en nog wat zaken. Kortom: geen dag ziet er hetzelfde uit.”

Florence Piret werkt al meer dan tien jaar als verpleegkundige in het opvangcentrum van Fedasil Morlanwelz: “Als mensen horen dat ik werk in Morlanwelz zijn er twee soorten reacties: of ze zijn heel positief, of ze zeggen dat ze het zelf nooit zouden doen. Het is erg verdeeld. Soms hebben mensen a priori al vooroordelen over asielzoekers, dat vind ik erg jammer. Want de werkelijkheid is dat een opvangcentrum eigenlijk een weergave is van de samenleving en representatief is voor de bevolking als geheel.

Ik hou enorm van de variatie in mijn werk en zag al heel wat gezichten, dagelijks gaat dat van tien tot dertig personen. Maar één vrouw blijft me bij! Enkele jaren geleden kreeg ze weeën en stond op het punt om te bevallen. We werden dringend opgeroepen om haar te helpen en we hebben haar geholpen met het begin van haar bevalling terwijl we wachten op de MUG. We waren enorm ongerust over het kindje, maar alles eindigde goed. Dat moment bleef me nog heel lang bij.”