“Als technisch preventieassistent spreekt het voor zich dat geen enkele dag lijkt op de vorige. Het is mijn taak om onder andere de bestrijdingsmiddelen en preventiemaatregelen tegen brand te controleren en om over brandpreventie en eerste hulp opleidingen te geven. Daarnaast heb ik ook meer polyvalente taken: ondersteuning bieden tijdens activiteiten in het centrum, soms spring ik bij aan het onthaal of ik help bewoners bij verplaatsingen. Met al die contacten met bewoners en collega’s voel ik me dus bijna nooit alleen.

Mijn werk laat me toe om zo’n bijzondere momenten te beleven dat ze onmogelijk in geld of een loon uit te drukken zijn. Zo herinner ik me een jonge bewoonster die in het centrum verbleef met haar familie. Ze kwam helemaal ondersteboven aan in het economaat want ze had een dictee op school en niemand van haar familie kon haar daarmee helpen. Ik heb haar dan maar geholpen om dat dictee te leren. Twee weken later was ze o zo trots toen ze kwam zeggen dat ze 9 op 10 had gehaald. Nadien werd de familie erkend als vluchteling in ons land en we hebben contact gehouden. Ze woont nu in België, is getrouwd en zelf mama.

Natuurlijk, andere moment blijven je om triestere redenen bij. Abdulkarim was een niet-begeleide minderjarige. Echt een toffe jongen, goede student en voetballer hier bij de club in Florennes. Hij kreeg echter een diagnose van hartproblemen en niet veel later eraan bezweken. Hij werd gerepatrieerd naar Mali om daar begraven te worden. In het centrum hebben we toen een wake gehouden samen met de andere jongeren en personeelsleden, om het leven en het verlies van deze prachtige jongeman te herdenken.”