Oh mijn land

In dove eenzaamheid verstik ik 

Het verlangen naar jouw liefde, als een hevige stortvloed

In rouw en tranen, verstik ik

De naald van mijn geborduurde herinneringen kwelt mij

De rozen

De tranen

Henna

Verstikt me

Mijn leven sindsdien als een herfstige maan

Met heimwee naar het afscheid van mijn geliefden

hunker ik naar onze kloppende harten, de band die mij zuurstof schenkt

Oh, mijn prachtige land

Aanvaard de excuses van je kinderen niet

Sommigen van hen vergeten je voor iets banaals

Anderen ... verkochten je voor iets onbeduidends 

Ze verlaten je, en niemand die je vandaag nog met lichaam en ziel beschermt

Oh, vergeten vaderland, in woorden van vreugde

Lieten ze je liggen op de plank, in labyrinten van stof

Moet ik huilen? 

Geen traan op de grond is genoeg voor jou

Al het verdriet dat ik neerpen 

In deze brieven ... is niet genoeg

Vergeef me, mijn stem is moe

en mijn tong, hard

Gedichten die ik in mijn hart draag als een mand vol fouten ... verscheuren me

En mijn schip, nog steeds op zoek, in de zee van dit leven, naar jouw kust

Oh mijn land

Mijn verdriet voor jou wast mijn zonden en fouten niet weg

Mijn lichaam nam ik mee, maar mijn ziel, liet ik achter in jou

Ik hing het op als een olielamp

Dat mijn licht je dorst moge lessen

Mijn levensvreugde liet ik achter bij jou, en met jouw kwelling blijf ik achter

Oh mijn land ... is dit genoeg voor jou? 

Nabil Mahmoud