Elk jaar op 20 juni – Wereldvluchtelingendag - vragen we om stil te staan bij verhalen van mensen die op de vlucht zijn en gedwongen werden om hun thuis te verlaten omwille van oorlog, geweld of vervolging. 

Naast mensen op de vlucht zijn het ook moeders, vaders, broers en zussen, tuiniers, kunstenaars, mensen met hoop en angsten. Voor Wereldvluchtelingendag vroegen we aan 28 bewoners om een stukje van hun verhaal met ons te delen om zo de mensen achter de cijfers te leren kennen. 

“Na de coronacrisis keer ik terug naar mijn broer en vader”

“Sinds mijn tiende werkte ik in het familiebedrijf van mijn vader. Dat is nu alweer 20 jaar geleden. We zijn gespecialiseerd in visvangst. Irakezen eten veel vis, het is een oeroude traditie in ons land. De Tigris en Eufraat zijn dan ook wereldberoemde rivieren. Het bekendste visrecept is Masgouf: gegrilde vis. In Bagdad is er een bekende straat, langs de Tigris, genoemd naar dit gerecht. Het puilt er uit van de visrestaurants.

Ik ben zes jaar van huis geweest, maar nu ga ik terug naar mijn thuisland, via het programma ‘Vrijwillige Terugkeer’ van Fedasil. Samen met mijn broer en vader gaan we het bedrijf verbeteren en uitbreiden. Zo zullen we nu met grotere kooien werken, die dieper in het water kunnen zakken. In zo’n kooi passen wel 6000 vissen. Het water van de rivier stroomt door de tralies heen en wordt constant ververst. Zo kunnen de vissen betere ademen en is er een garantie op stevige, gezonde vissen. Ik kan er mijn brood mee verdienen, dat is voldoende voor mij.

Door Corona duurt het wat langer vooraleer ik terug naar huis kan, maar het is nu bijna zover. Ik kan niet wachten om mijn broer en vader terug te zien, ik heb ze gemist. Het mooie weer, dat ook ja.”

Hussam, 30 jaar, Irakees
Verblijft in het opvangcentrum van Deurne

Alle andere portretten vindt u terug via de pagina getuigenissen