“Het leven hier is een les in nederigheid: we zijn allemaal hetzelfde, of we nu Arabier zijn of Latino, hoogopgeleid of analfabeet… Ik prijs mezelf gelukkig want ik kom  goed overeen met de Afrikaanse vrouwen op mijn kamer. Ik help ook graag een handje in het centrum. Zo haal ik de vuilbakken op. Het is wel zwaar werk en soms scheuren de zakken door.

Ik zou heel graag in België blijven en me hier settelen met een gezin en kinderen. Ik ben nu 38 jaar. Wat me het meeste pijn doet is de haat die in sommige landen leeft tegenover Venezolanen. Veel van mijn landgenoten zijn moeten vertrekken. Een meerderheid verblijft nu in grenslanden waar een kwetsbaar bestaan onvermijdelijk is. Ze klussen hier en daar wat bij voor weinig geld, en in soms onveilige omstandigheden. Ze lijden. Voor deze crisis waren wij een rijk land, met veel petroleum en toerisme. De situatie is compleet veranderd in enkele jaren tijd.

Ik blijf in contact met mijn familie maar ze vertellen niet veel omdat het te zwaar is. Ik heb enorm veel te danken aan mijn familie die van me houdt en me ondersteunt. Ik heb geluk dat ik heb kunnen studeren en reizen. Ik voel me wereldburger en daardoor heb ik meer veerkracht. Hopelijk kan ik nu een nieuwe start maken hier. België heeft me veel gegeven en daar ben ik dankbaar voor. Ik kijk naar de toekomst, niet naar het verleden. Ik probeer mijn doelen voor ogen te houden.”

May, uit Venezuela, 38 jaar

Verblijft in het aanmeldcentrum (Brussel)